شعری زیبا از وحشی بافقی

  ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جست

بر سینه چنان خورد که از جوشن جان جُست

این چشم چه بود آه که ناگاه گشودی

این فتنه دگر چیست که از خواب گران جُست

من بودم و دل بود و کناری و فراغی

این عشق کجا بود که ناگه به میان جُست

در جرگه ی او گردن جان بست به فتراک

هر صید که از قید کمند دگران جست

گردن بِنه اِی بسته ی زنجیر محبت

کز زحمت این بند به کوشش نتوان جُست

گفتم که مگر پاس تَفِ سینه توان داشت

حرفی به زبان آمد و آتش ز دهان جُست

وحشی می منصور به جام است مخور هان

ناگاه شدی بی خود و حرفی ز زبان جُست

کمال الدین وحشی بافقی