با تو هستم سهراب !

با تو هستم سهراب !

تو که گفتی « گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد ؟ »

راست می گویی تو

چه تفاوت دارد ، قفس تنگ دلم

خالی از کس باشد

یا به قول تو پر از

ناکس و کرکس باشد؟

من ، نه تنها چشمم ، واژه را هم شستم

فکر را ، خاطره را

خواب یک پنجره را ، زیر باران بردم

چترها را بستم

من به این مردم شهر پیوستم

من نوشتم همه ی حرف دلم

آرزو کردم و گفتم که هوا ، عشق ، زمین

مال من است

ولی افسوس نشد ...

زیر باران من نه عاشق دیدم

نه که حتی

یک دوست !

زیر باران ، من فقط خیس شدم

باز هم می گویی « چشم ها را باید شست ؟ جور دیگر باید دید ؟ ... »